Deze vraag wordt mij regelmatig gesteld als ik met mensen in gesprek raak. Op verjaardagen bijvoorbeeld, of tijdens een netwerk-bijeenkomst; “Waarom doe je wat je doet?”
Ik heb altijd al getekend. Zolang als ik mij kan herinneren. Ik was er ook best goed in. En ik ben er nooit meer mee gestopt. Tekenen was (en is nog steeds), voor mij een manier om even uit de steeds drukker wordende wereld te stappen. Mij even terug te trekken uit het mensen-gewemel om zó, met pen, papier en potlood, weer tot mijzelf te komen. Een levensbehoefte voor mij.
Op het moment dat ik las over kunstzinnige therapie, had ik zélf een heel ander beroep. In mijn lunchpauze las ik een interview met een 4e jaars studente kunstzinnige therapie. Toen ik haar verhaal las, dacht ik; “Dát wil ik ook!” Met behulp van creatieve opdrachten, mensen helpen in voor hen lastige situaties. Om daar beter mee om te leren gaan. Zich bewust te laten worden van de gevoelens die zij hebben. En daar ruimte aan te geven. Want gevoelens willen gevoeld worden.
Mensen met behulp van creatieve opdrachten tot inzichten laten komen. Inzichten die tot stappen kunnen leiden om gewoontes te veranderen. Waardoor de situatie waar zij in zitten, kan verbeteren.
Waarom de mens met kanker? Ik denk dat dit geworteld is in de periode dat mijn beide ouders kanker hadden… Tot dan toe was kanker altijd op afstand gebleven. Nu denderde hij opeens mijn eigen leven binnen! En schrok ik enorm toen ik te horen kreeg dat het wondje in mijn moeders mond kwaadaardig bleek. Meteen buitelden er allerlei vragen door mijn hoofd; waar zit de kanker precies? Zijn er uitzaaïngen? Gaat ze dood? Wat staat ons allemaal te wachten?
Ik vond het een hele klus om daar emotioneel mee om te gaan. En ook nog “gewoon” te moeten blijven functioneren op mijn werk. Voor mijzelf te moeten zorgen. Te moeten accepteren dat ik er slechts tot op zekere hoogte voor hen kon zijn. Dat ik in een bepaalde mate ook machteloos moest toezien dat ik niets aan de situatie kon veranderen. Hoe graag ik dat ook wilde.
En omdat dat zo lastig is; deze situatie te moeten accepteren zoals die is, al die emoties die je regelmatig overspoelen, de zorg voor jezelf en je gezin als je dat hebt… Dát alles vraagt heel veel van iemand. In het ziekenhuis en bij de huisarts is daar vaak te weinig tot geen aandacht voor. Daar is men hoofdzakelijk op het fysieke gericht. Dat is ook nodig! Maar psychisch doet kanker óók veel! En het raakt mij mijn medemens dan zo te zien worstelen en ploeteren. Dan wil ik hen mijn hand reiken. Om met behulp van het maken van kunst, te kunnen én durven voelen wat deze situatie met hen doet. Daar ruimte aan te geven. Want deze gevoelens willen gevoeld worden.
En samen onderzoeken wát deze mens nodig heeft om zijn situatie beter te kunnen dragen. Daar concrete stappen aan te kunnen verbinden zodat hij zélf in staat is goed voor zichzelf te kunnen zorgen. Creatieve opdrachten kunnen hierbij laagdrempelig en spelenderwijs helpen. Dát maakt mijn werk zinvol!
Herken je deze situatie? Dat kanker in je leven is gekomen? Bij jou of bij iemand die je dierbaar is… En dat dat niet alleen lichamelijk aan de hand is, maar ook psychisch veel invloed heeft? Vind je het moeilijk om daarmee om te gaan of wil je je hart eens luchten? Je kunt een gratis en vrijblijvend gesprek met mij aanvragen om eens te onderzoeken of ik iets voor jou kan betekenen. Je bent van harte welkom!
Een blog over hoe Lodur Kunstzinnige Therapie aan zijn naam kwam... Daarnaast wordt verteld wat…
Cliënt komt ervaren wat welk effect beeldende therapie heeft op het leren toelaten van emoties…
Anke beseft tijdens het schilderen van een bloeiende plant in het voorjaar, dat zijzelf die…
In dit artikel kun je lezen waarom sommige mensen perfectionisme hoog in het vaandel hebben…
Hier lees je een verhaal van één van mijn cliënten. Na haar diagnose darmkanker had…
Als kanker in je leven komt doordat je naaste de diagnose krijgt, kan dit ook…